Γενοκτονία των Ποντίων (Λίγα λόγια )

Πόντος

Πόντος ονομάζεται η περιοχή της Μικράς Ασίας που βρίσκεται κατά μήκος των παραλίων του Ευξείνου Πόντου,  Το όνομά του αρχικά ήταν Άξενος Πόντος, διότι η θάλασσά του είναι διάσπαρτη με μακρινές και απροσπέλαστες παραλίες, έχει μεγάλο βάθος ενώ οι θαλασσοταραχές είναι καθημερινό φαινόμενο, γι? αυτό και ονομάζεται και Μαύρη Θάλασσα.  Όμως η ονομασία Άξενος (αφιλόξενος) αντικαταστάθηκε από το Εύξεινος (φιλόξενος) Πόντος (θάλασσα).

 Πως βρέθηκαν οι Έλληνες τόσο μακριά και απόμερα από τον κορμό της Ελλάδας ;

H Ελλάδα σαν χώρα ορεινή και άγονη από τα αρχαία χρόνια ήταν φτωχή, ήταν όμως περιτριγυρισμένη από θάλασσα και έτσι οι Έλληνες ανέπτυξαν ναυτικό και σαν ναυτικοί ταξίδευαν σε ξένες χώρες μεταφέροντας τα προϊόντα τους (λάδι, κρασί, κεραμικά κ.λπ.) και συγχρόνως ίδρυσαν αποικίες για οικονομικούς κυρίως λόγους. Μετέφεραν στην χώρα τους τον πλούτο των αποικιών που ίδρυαν. Έκαναν αποικίες πρώτα προς τα ανατολικά και ύστερα προς τα δυτικά. Οι Πόντιοι είναι οι άποικοι Έλληνες των ανατολικών Ελληνικών αποικιών, όπως οι Έλληνες των δυτικών αποικιών είναι άποικοι στην Κάτω Ιταλία.

Ο Πόντος είναι μία Ιωνική περιοχή την οποία διασχίζει η οροσειρά του Παρυάνδρου που είναι η συνέχεια του όρους Καυκάσου.

Μυθολογία

Από την αρχαιότητα ο Εύξεινος Πόντος υπήρξε μία καθαρά Ελληνική θάλασσα. Οι πρώτες αναφορές που τη θέλουν συνδεδεμένη με την αρχαία Ελλάδα είναι στην Ελληνική μυθολογία ξεκινώντας από τον μύθο του Φρίξου και τη Έλλης. O Φρίξος και η Έλλη ήταν παιδιά του Αθάμαντα και της πρώτης του γυναίκας της Νεφέλης. Αργότερα πατέρας τους παντρεύτηκε την Ινώ η οποία δεν συμπαθούσε καθόλου τα παιδιά του άντρα της από τον πρώτο του γάμο και γι? αυτό έκανε τα πάντα για να τα συκοφαντεί και να τα αποπαίρνει. Στο τέλος σκαρφίστηκε ένα δόλιο τέχνασμα ώστε να πέσει λοιμός στην πόλη, και δωροδόκησε τους αγγελιοφόρους που έστειλαν στο Μαντείο των Δελφών για να πάρουν χρησμό ώστε να ζητήσουν να θυσιαστούν τα παιδιά της Νεφέλης για να πάψει ο λιμός. Ο Αθάμας με βαριά καρδιά το δέχθηκε εφ? όσον το ερμήνευσε έτσι το Μαντείο…Την ημέρα της θυσίας, ο Δίας που ήξερε τι είχε συμβεί, έστειλε τη μητέρα των παιδιών στον τόπο της θυσίας πάνω σ? ένα χρυσόμαλλο φτερωτό κριάρι για να τα πάρει. Το κριάρι αυτό ήταν ιερό κριάρι του Διός και είχε την ικανότητα να μιλάει με ανθρώπινη φωνή και τους πήγαινε πάνω από το Αιγαίο. Καθώς περνούσαν πάνω από το στενό της θάλασσας, που ενώνει την Προποντίδα με το Αιγαίο, τα παιδιά χαίρονταν, απολαμβάνοντας τα ωραία τοπία που έβλεπαν. Η χαρά τους όμως δεν κράτησε πολύ γιατί το κορίτσι σε μια στιγμή έχασε την ισορροπία του, έπεσε στη θάλασσα και εκεί άφησε την τελευταία του πνοή. Η θάλασσα, που πριν από λίγο απολάμβανε με πάθος, έγινε ο υγρός τάφος του. Γι’ αυτό το στενό αυτό της θάλασσας, όπου έπεσε η Έλλη, ονομάστηκε Ελλήσποντος, δηλαδή πόντος, θάλασσα της Έλλης. Ο Φρίξος ένιωσε βαθιά θλίψη για τον άτυχο χαμό της αδερφής του. Συνεχίζει όμως το ταξίδι του και φτάνει στην Κολχίδα όπου και θυσιάζει το κριάρι, προσφέροντάς το ως θυσία στον Δία για να τον ευχαριστήσει που τον έσωσε, ενώ το δέρμα του το χαρίζει στον βασιλιά της Κολχίδος Αιήτη. (Ο Αιήτης το κρέμασε σε μια βελανιδιά και έβαλε προς φύλαξή του έναν δράκοντα. Πολλά χρόνια αργότερα ο Πελίας, ένας άνδρας που άδικα είχε πάρει τον θρόνο της Ιωλκού από τον αδερφό του, είχε πάρει χρησμό να φοβάται αυτόν που θα εμφανιστεί ενώπιόν του μονοσάνδαλος. Εμφανίστηκε δε μονοσάνδαλος ενώπιον του ο Ιάσων, ανιψιός του, Έτσι, ο Πελίας αποφάσισε προς έπρεπε να απαλλαγεί από την ανεπιθύμητη παρουσία του ανιψιού του, γιατί σε αυτόν έβλεπε έναν μόνιμο κίνδυνο για τον θρόνο του. Για να το επιτύχει αυτό του ανέθεσε την πολύ επικίνδυνη αποστολή να μεταβεί στην Αία της Κολχίδος και να πάρει από εκεί το Χρυσόμαλλο δέρας, και του υποσχέθηκε ότι αν καταφέρει αυτό θα του παρέδιδε τον θρόνο. Ο Ιάσων, δέχτηκε την εντολή, έστειλε κήρυκες σε διάφορες πόλεις της Ελλάδας και κάλεσε του καλύτερους των Ελλήνων να συμμετέχουν μαζί του στην επικίνδυνη αυτή εκστρατεία. Πλήθος νέων, που διψούσε για περιπέτειες και επικίνδυνα έργα, παιδιά θεών και ημίθεων οι περισσότεροι, ετρεξαν προθυμα  στην πρόσκληση του Ιάσονα και έτσι βρέθηκε το εκλεκτό πλήρωμα της Αργούς. Αυτό το πλήρωμα απαρτιζόταν από πενήντα άνδρες ανάμεσά του ήταν ο Ηρακλής, ο Θησέας, ο Πηλέας ?πατέρας του Αχιλλέα-, ο Θησέας, ο Ορφέας, ο Τελαμώνας ?πατέρας του Αίαντα-, οι Διόσκουροι Κάστωρ και Πολυδεύκης, ο Λαέρτης ?πατέρας του Οδυσσέα- , Αταλάντη ?μοναδική γυναίκα του πληρώματος- κ.α.Μετά από ένα επικό ταξίδι, ο Ιάσων φτάνει στην Κολχίδα και με την βοήθεια της Μήδειας, κόρη του βασιλιά Αιήτη, υιό του Ηλίου, καταφέρνει να επιτύχει τον άθλο που ο Αιήτης του έθεσε για να του δώσει το Χρυσόμαλλο δέρας και με ένα τέχνασμα καταφέρνει να πάρει το δέρας.)

Εκείνοι που ξεκίνησαν τις πρώτες αποικίες στον Πόντο ήταν οι Μιλήσιοι, η Μίλητος ήταν πόλη στα Ιωνικά παράλια της Μικράς Ασίας (περίπου απέναντι και κάτω από τη Σάμο) και η πρώτη αποικία του ίδρυσαν οι Μιλήσιοι ήταν η Σινώπη. Με το χρόνο η Σινώπη αναπτύχθηκε οικονομικά και άπλωσε την ακτινοβολία της στην γύρω περιοχή καταλαμβάνοντας νέα εδάφη και ιδρύοντας δικές της αποικίες που εξελίχθηκαν σε σημαντικά πολιτιστικά κέντρα όπως τα Κοτύωρα (Ορντού), την Κερασούντα, την Τραπεζούντα και

άλλες πόλεις. Έτσι στα τέλη του 7^ου π.Χ. αιώνα ο Εύξεινος Πόντος έγινε Ελληνική θάλασσα με κυρίαρχο το Ελληνικό στοιχείο και τον Ελληνικό πολιτισμό.

Στα χρόνια του Μέγα Αλέξανδρου οι ελληνικές πόλεις του Πόντου που περιορίζονταν μόνο στην παραλιακή περιοχή, γνώρισαν ιδιαίτερη οικονομική και πολιτιστική ανάπτυξη αφού ελευθερώθηκαν από τον Περσικό ζυγό και από τότε άρχισε η εξάπλωση προς νότο και ο εξελληνισμός των γηγενών φυλών

Το 63π.Χ. καταλαμβάνεται η Τραπεζούντα από τους Ρωμαίους και αρχίζει η Ρωμαιοκρατία στην περιοχή του Πόντου και οι ελληνικές πόλεις του συνεχίζουν την ακμή και ανάπτυξή τους. Ιδιαίτερα αναπτύσσεται η Τραπεζούντα, η γεωγραφική της θέση τη βοήθησε ώστε να γίνει το πρώτο λιμάνι της Μαύρης Θάλασσας. Την περίοδο αυτή διαδίδεται ο Χριστιανισμός από τους Αποστόλους Ανδρέα και Πέτρο και έτσι δημιουργείται ένα έθνος ελληνοχρηστιανικό. Οι φοβεροί διωγμοί των χριστιανών από τους αυτοκράτορες της Ρώμης που κράτησαν τρεις αιώνες δεν μπόρεσαν να λυγίσουν το θρησκευτικό τους φρόνημα απλά καθυστέρησαν τον εκχριστιανισμό ολόκληρου του Πόντου. Στη γη του Πόντου φιλοξενήθηκαν οι δύο Μεγάλοι Πατέρες της εκκλησίας μας, ο Βασίλειος ο Μέγας και ο Γρηγόριος ο Θεολόγος και από εδώ καταγόταν ο Άγιος Αθανάσιος ο Αθωνίτης. Βλέπουμε ότι ο Πόντος έχει τη θέση του και παίζει σπουδαίο ρόλο στο ανατολικό τμήμα της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας. Το 330 Μ.Κωνσταντίνος μετέφερε την πρωτεύουσα από τη Ρώμη στο Βυζάντιο έτσι πρωτεύουσα γίνεται η Κων/πολη. To 395 το Ρωμαϊκό κράτος χωρίζεται και το ανατολικό του τμήμα ανεξαρτητοποιείται και λειτουργεί πια σαν Βυζαντινό κράτος.

Τουρκοκρατία

Το 1453 η μετά την άλωση της Κωνσταντινούπολης  η  Βυζαντινη αυτοκρατορία πέφτει πια στα χέρια των Οθωμανών των Τούρκων δηλαδή .Έτσι μετά την άλωση και της Τραπεζούντας και την κατάκτηση του Πόντου από τους Τούρκους άρχισε η φυγή των κατοίκων από τα παράλια της χώρας. Άλλοι κατευθύνθηκαν προς τη Νότιο Ρωσία ενώ άλλοι μεταφέρθηκαν στην Κωνσταντινούπολη, της οποίας ο πληθυσμός είχε ελαττωθεί μετά τις σφαγές και τις λεηλασίες των Τούρκων. Ήταν τότε που ο Σουλτάνος Μωάμεθ ζητούσε να προσελκύσει εποίκους από τις Επαρχίες για να αυξήσει τον πληθυσμό της τότε πρωτεύουσας της Τουρκίας. Ο μεγαλύτερος εχθρός όμως των Ποντίων ήταν ο εξισλαμισμός, ο οποίος γινόταν είτε με τη θέλησή τους, αλλά δυστυχώς τις περισσότερες φορές, παρά τη θέλησή τους. Έτσι, προκειμένου, οι κάτοικοι του Πόντου να σταματήσουν να διώκονται από τους ισλαμιστές, να καταφέρουν να διασφαλίσουν τις ζωές τους μα και τις ζωές των παιδιών τους και για να σώσουν τις περιουσίες τους από τις απάνθρωπες διαθέσεις των Τούρκων άλλαξαν ?οι περισσότεροι μόνο στα λόγια- την θρησκεία τους. Οι Τούρκοι όμως γρήγορα κατάλαβαν πως είχαν συμφέρον να «ανέχονται» τους Έλληνες επειδή έτσι θα είχαν φορολογήσιμο υλικό από την μία, αλλά και την εργασία καλών τεχνιτών και επαγγελματιών από την άλλη. Έτσι, άρχισε να παρατηρείται άνθιση στο εμπόριο, τις τέχνες και τα επαγγέλματα.

Αυτή η ευνοϊκή κατάσταση για τους Χριστιανούς του Πόντου δεν κράτησε πολύ

.Άρχισαν διωγμοί των Χριστιανών από Τούρκους που ήταν αντίθετοι με την πολιτική του Σουλτάνου.

. Έτσι, άρχισε για πολλούς Έλληνες μία ακόμα περίοδος μεταναστεύσεως στην Ρωσία και την Μολδοβλαχία. Άλλοι πάλι προτίμησαν να εξισλαμισθούν. Το μεγαλύτερο όμως μέρος των Ελλήνων παρέμενε καρτερικά στην θρησκεία των πατέρων του  Έκτός όμως από τους φανερούς Έλληνες Χριστιανούς υπήρχαν και οι λεγόμενοι «Κρυπτοχριστιανοί». Αυτοί στα χωριά με μικτό ή αμιγή πληθυσμό ήταν γνωστοί στους περίοικους ομόθρησκούς τους. Στις πόλεις όμως έκρυβαν την θρησκεία τους και από τους Χριστιανούς. Μόνον ο αρχιερέας τους γνώριζε και εκτός από αυτόν μερικοί ακόμα έμπιστοι ιερείς, οι οποίοι τους βοηθούσαν να τελέσουν τα θρησκευτικά τους καθήκοντα. Μετά όμως από πιέσεις των Χριστιανικών Ευρωπαϊκών δυνάμεων η τουρκική κυβέρνηση αναγκάστηκε να κηρύξει την ανεξιθρησκεία. Τότε οι περισσότεροι Κρυπτοχριστιανοί επωφελήθηκαν από την ευκαιρία για να διακηρύξουν την αληθινή τους πίστη. Αλλά και πάλι αυτό δεν κράτησε για πολύ..

Αυτό  τόνωσε τον τουρκικό φανατισμό και έκανε την Τουρκική κυβέρνηση να υπαναχωρήσει στο θέμα της ανεξιθρησκείας το 1856. Έτσι χωρίς να αναγνωρίσει τους κρυπτοχριστιανούς σαν Έλληνες, τους κατέγραψε σε διπλούς καταλόγους με τον χαρακτηρισμό «τενεσούρ» δηλ. αρνησίθρησκους μουσουλμάνους μεν, Τούρκους στην εθνικότητα δε, θέλοντας με αυτόν τον τρόπο να τους υποχρεώσει σε στρατιωτική θητεία. Το ζήτημα των Κρυπτοχριστιανών έπαψε να υφίσταται μετά από διαπραγματεύσεις του Οικουμενικού Πατριαρχείου και την καθιέρωση της στρατιωτικής θητείας σε όλους τους Χριστιανούς. Ανεξάρτητα όμως από το ζήτημα αυτό οι Ελληνικοί πληθυσμοί του Πόντου άρχισαν να προοδεύουν μετά την εφαρμογή των μεταρρυθμίσεων που εξαγγέλθηκαν στα 1839 και 1856 με το «Χάττι Χουμαγιούν».Ιδιαίτερα μετά τον Κριμαϊκό πόλεμο (1854-1856) αφότου αναπτύχθηκε η ατμοπλοΐα στον Εύξεινο Πόντο, η Τραπεζούντα έγινε και πάλι κέντρο εμπορίου προς το Ιράκ και την Περσία. Δεύτερη ερχόταν η Αμισός (Σαμψούντα) επίνειο της Καππαδοκίας, και τρίτη η Κερασούντα, λιμάνι της επαρχίας Κολωνίας.Αξιοσημείωτη ήταν επίσης και η πνευματική ανάπτυξη των Ελληνικών πληθυσμών του Πόντου κατά την εποχή αυτή. Από τον 18ο ήδη αιώνα παρουσίαζε μεγάλη αίγλη το «Φροντιστήριο» της Τραπεζούντας έχοντας εξελιχθεί σε ένα τέλειο γυμνάσιο. Ένα όμοιο γυμνάσιο με τρεις γυμνασιακές τάξεις ιδρύθηκε τον 19ο αιώνα στην Αργυρούπολη Χαλδίας, ενώ πλήρες Γυμνάσιο υπήρχε ήδη στην Αμισό και ημιγυμνάσια στις Κερασούντα, Κοτύωρα και Σινώπη.Αυτή η πρόοδος συνεχίστηκε και κατά την πρώτη οκταετία του 20ου αιώνος μέχρι το 1909, οπότε αφού επικράτησε το νεοτουρκικό καθεστώς, άρχισε τις διώξεις κατά του Ελληνικού στοιχείου σε ολόκληρη την Τουρκία, αλλά ειδικότερα στον Πόντο.

Α’ Περίοδος Διωγμών (1904 – 1914)

Πόντιοι ένοπλοι αντάρτες ?ε τον καπετάνιο τους. (1906)

Στα 1909 το απολυταρχικό καθεστώς του Σουλτάνου και των λεγόμενων «Παλαιότουρκων» δίνει την θέση του στο καθεστώς των Νεότουρκων, οι οποίοι μετά την τελική επικράτησή τους ανακηρύσσουν το «Σύνταγμα» της Τουρκίας. Σε αυτό το «σύνταγμα», ενώ θα περιμέναμε να εφαρμοστούν διακηρύξεις περί ισότητας, ελευθερίας, δικαιοσύνης και αδελφοσύνης  οι Νεότουρκοι ρίχνονται με φανατισμό, μισαλλοδοξία και λύσσα εναντίων των Ελλήνων της Μικράς Ασίας και του Πόντου. Έτσι ξεκίνησε μία εποχή βίας και πιέσεων που έκανε πολλούς να νοσταλγούν ακόμα και εκείνο το απολυταρχικό καθεστώς του Σουλτάνου. Με τη σκληρή τους πολιτική οι Νεότουρκοι προκάλεσαν την δυσπιστία και αντιπάθεια των γειτονικών προς την Τουρκία κρατών, της Ελλάδας, Σερβίας, Βουλγαρίας και Μαυροβουνίου, τα οποία τον Οκτώβριο του 1912 κήρυξαν πόλεμο εναντίων της, που ως αποτέλεσμα είχαν τον πρώτο Βαλκανικό πόλεμο. Οι Τούρκοι, φανερά θορυβημένοι από τις συνεχείς νίκες του Ελληνικού στρατού (απελευθέρωση της Θεσσαλονίκης, νίκη στον 2ο Βαλκανικό πόλεμο) ξέσπασαν με φοβερά καταπιεστικά μέτρα και έντονη ανθελληνική προπαγάνδα εναντίον των Ελλήνων του Πόντου και της Μ. Ασίας. Χαρακτηριστικά της Τουρκικής βαρβαρότητας οι εγκληματικές πράξεις όπως: λεηλασίες, βεβηλώσεις ιερών, εμπρησμοί, ξυλοδαρμοί, μαστιγώσεις, βιασμοί και φόνοι.

Ακολούθησαν εξορίες και διωγμοί των Ελλήνων, μέτρο που εφαρμόστηκε μετά από εισήγηση των Γερμανών και παρουσιάστηκε εντονότερο κατά την τελευταία περίοδο του διωγμού (1921-22).Οι διωγμοί αυτοί δεν ήταν απλώς διωγμοί. Οι Τουρκικές αρχές μάζευαν τους κατοίκους των Ελληνικών χωριών του Πόντου, χωρίς να τους αφήνουν να πάρουν τίποτα μαζί τους, ή να πουλήσουν την περιουσία τους για να έχουν χρήματα για το ταξίδι, αφού δώριζαν τα σπίτια τους σε διαφόρων ειδών εγκληματίες ή σε φτωχούς Τούρκους τους ανάγκαζαν να περπατούν χιλιόμετρα ολόκληρα χωρίς στάσεις, χωρίς να τους παρέχουν τροφή ή νερό, μέσα από πυκνό χιόνι ή στον καυτερό ήλιο. Όποιος σταματούσε για να ξεκουραστεί μαστιγωνόταν για να αναγκαστεί να προχωρήσει. Γυναίκες βιάζονταν ανελέητα, γέροι όπως και παιδιά πέθαιναν στον ατελείωτο δρόμο και ετοιμόγεννες γυναίκες γεννούσαν στον δρόμο χωρίς ιατρική περίθαλψη. Τα βράδια τους στοιβάζανε όλους μαζί σε χάνια ή σε διάφορα «χαμάμ» όπου ο πιο τυχερός έβρισκε ένα σκληρό μέρος να κοιμηθεί. Στα «χαμάμ» ανάγκαζαν όλον τον κόσμο να κάνει μπάνιο στον καυτό αέρα – καπνό και μετά τον έβγαζαν έξω στο χιόνι και την παγωνιά, με αποτέλεσμα ο κόσμος να πεθαίνει από πνευμονίες και παντός είδους αρρώστιες. Δεν είναι λίγες οι αναφορές που λένε ότι μανάδες παρακαλούσαν άλλες μανάδες (εκτός των καραβανιών) να κρατήσουν τα παιδιά τους για να τα μεγαλώσουν, για να τα κρατήσουν στη ζωή.

Α’ Παγκόσμιος Πόλεμος

Δεν θα τελείωνε όμως τόσο εύκολα η κτηνωδία, υπήρξε και δεύτερη περίοδος διωγμών (1914 – 1922). Οι Τούρκοι έχοντας εμπλακεί στον Α’ Παγκόσμιο πόλεμο και θέλοντας να εξοντώσουν τους «γκιαούρηδες» (άπιστους), κήρυξαν επιστράτευση σε αυτόν για τις ηλικίες 20 ? 50 ετών . Σκοπός τους δεν ήταν να ρίξουν τους αγύμναστους και απειροπόλεμους Χριστιανούς στον πόλεμο, αλλά να επιφέρουν τον αφανισμό και την φθορά τους, όπως δυστυχώς έδειξε η πραγματικότητα αργότερα. Έτσι ιδρύθηκαν τα λεγόμενα εργατικά τάγματα, τα οποία αποτελούνταν από 250.000 Έλληνες και ισάριθμοι περίπου Αρμένιοι. Οι άντρες των ταγμάτων αυτών συστεγάζονταν κυριολεκτικά ο ένας πάνω στον άλλο. Οι άθλιες αυτές συνθήκες έφεραν με τη σειρά τους τις ψείρες και τον τύφο…Οι Πόντιοι Έλληνες, άρχισαν να λιποτακτούν από τα τάγματα και να συσπειρώνονται στα πρώτα αντάρτικα σώματα. Είναι η εποχή του οργανώνεται το αντάρτικο στον Πόντο, αντίστοιχο με αυτό του 1821. Οι Τούρκοι απάντησαν με ακόμα σκληρότερα μέτρα, ιδιαίτερα εναντίον των συγγενών των ανταρτών. Σχημάτισαν καταδιωκτικά αποσπάσματα που προέβησαν σε φοβερές αγριότητες: σφαγές και λεηλασίες περιουσιών, καύσιμο σπιτιών και εκκλησιών για εκδίκηση. Με την συνεχή όμως προέλαση των Ρωσικών στρατευμάτων (Ρωσοτουρκικός πόλεμος), τη νίκη των Ρώσων στον Καύκασο, οι αντάρτες άρχισαν να προμηθεύονται όπλα, με το αζημίωτο βέβαια. Έτσι οι Τούρκοι μπροστά στον αυξανόμενο κίνδυνο να γενικευθεί η αντίσταση, προχώρησαν στη μετακίνηση των πληθυσμών (1916 – 1917).Η εκδικητική μανία των Τούρκων, μετά την αποχώρηση των Ρώσων (εξαιτίας της επανάστασης των Μπολσεβίκων) ξέσπασε άγρια στον Ελληνισμό του Καυκάσου. Τα αποτελέσματα της εκδίκησης; Νέοι διωγμοί, καμιά κοινωνική πρόνοια, εκτοπίσεις, εξορίες. Τις πενήντα χιλιάδες φτάνουν οι εκτοπισμένοι Έλληνες των περιοχών Τριπόλεως, Κερασούντος, Κοτυώρων ή Ορδού ή Ορντού και Αμισού, οι περισσότεροι από τους οποίους άφησαν την τελευταία τους πνοή στα ιερά εκείνα χώματα της Ανατολίας, και όσοι ελάχιστοι επέστρεψαν ξανά-κυνηγήθηκαν από το καθεστώς του Κεμάλ Ατατούρκ

Η Συνθήκη των Σεβρών – Το κίνημα του Κεμάλ – Β’ Περίοδος Διωγμών (1914 – 1922)

Η πρόταση για την σημαία τής Δημοκρατίας τού Πόντου, το 1919.

Μετά την συνθήκη των Σεβρών και την αποκοπή μεγάλων τμημάτων από την Τουρκία και απόδοσή τους στα γειτονικά κράτη, δημιουργείται κλίμα έντονης δυσφορίας για την κεντρική εξουσία της Κωνσταντινούπολης, έρχεται σαν επακόλουθο η ανταρσία του Κεμάλ, ο οποίος σχηματίζοντας κυβέρνηση το 1919, κηρύσσει τον αγώνα ενάντια στις Ελληνικές και Αρμένικες οργανώσεις.

.Με την εγκατάσταση του Κεμάλ, όμως, στην εξουσία ξεκίνησε το έργο της εξοντώσεως των Ποντίων. Ίδρυσε αρχικά άτακτα σώματα, τους «Τσέτες» από εγκληματίες και φυλακισμένους, τα οποία με αρχηγό τον Τοπάλ Οσμάν έσφαζαν, έκαιγαν και κατέστρεφαν ό,τι έβρισκαν μπροστά τους, από άκρη σ? άκρη του Πόντου. Υπάρχουν βέβαια και φωτογραφίες απανθρακωμένων πτωμάτων και κατεστραμμένων περιουσιών, αδιάψευστα δείγματα των «έργων» θηρίων – εγκληματιών οργάνων του Κεμάλ, ενός από τους μεγαλύτερους ΕΓΚΛΗΜΑΤΙΕΣ ΤΗΣ ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΑΣ, τον οποίο λατρεύουν ως εθνικό ήρωα σήμερα οι Τούρκοι δείχνοντας έτσι τις «καλές» και «ειρηνικές» τους προθέσεις απέναντι των Ελλήνων. Σαν να μην έφταναν όλα αυτά οι Τούρκοι ισχυρίζονται ότι Πόντος δεν υπήρξε ποτέ, ότι αυτός ο πολιτισμός που αναφέρουμε είναι το τουρκικό φύλλο «Λάζοι» ή «Λαζοί», πως ποτέ δεν έβλαψαν ούτε τους Αρμένιους, ούτε τους Πόντιους, ούτε τους Κούρδους πράττοντας 3 γενοκτονίες μέσα σε λιγότερο από έναν αιώνια.

Οι Έλληνες του Πόντου σήμερα είναι οργανωμένοι σε Συλλόγους Πολιτιστικούς και μας ξεσηκώνουν πάντα με τα χορευτικά τους συγκροτήματα καθώς χορεύουν τους ποντιακούς χορούς . Παράδοση θρησκεία και πατρίδα είναι τα τρία βασικά πιστεύω τους. Είναι άξιοι και γενναίοι Έλληνες .

Όμως γιατί λέγονται τόσο πολλά ανέκδοτα για τους Πόντιους;

Είναι  η μοναδική ομάδα  ανθρώπων που αντέχει να αυτοσαρκάζεται.

Τα ποντιακά ανέκδοτα τα βγάζουν Πόντιοι. Συνήθως είναι  βγαλμένα από πραγματικά γεγονότα της ίδιας της ζωής τους τα οποία οι ίδιοι αφηγούνται και γελάνε στα ποντιακά γλέντια.

Αν και λαός της ξενιτιάς και του ξεριζωμού δεν έχασε ποτέ το χιούμορ του.

Οι πόντιοι δεν είναι κατώτερης νοημοσύνης όπως πολλοί υπέθεσαν. Τα Ποντιακά ανέκδοτα αυτό που κοροϊδεύουν είναι η  αθωότητα τους . Ένας λαός τίμιος, χωρίς αμαρτωλές σκέψεις χωρίς πονηράδα , ντόμπρος που έδωσε αφορμή για να την σχολιάσουν οι υπόλοιποι!!!

………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………….

Γιορτή μητέρας